'Oriëntalisme' in de kunst is de weergave van het Oosten in de westerse kunst, waarbij de grens tussen fantasie en werkelijkheid vervaagt. Het is populair in de 19e eeuw toen ook de Europese kolonialisme zijn hoogtij kent. Reizen naar het midden Oosten, Israël en Noord Afrika worden niet alleen door de veroveraars gemaakt maar ook door kunstenaars en handelaren. Dit werd ook eenvoudiger door de opkomst van de stoomtrein en -schepen en dat de regio onder Franse heerschappij kwam te staan.

Terugkerende onderwerpen zijn straatscenes, bezienswaardigheden, marktjes en fantasierijke scènes van de harem.  Sommige afbeeldingen toonden sites van religieus belang, zowel christelijk als moslim en uit de pre-islamitische geschiedenis, zoals de Egyptische piramides. Het kleurrijke werk hieronder is een van nieuwste en favoriete aanwinsten door het heerlijke kleurgebruik.

De tempel van Karnac, Luxor kopen?

De meest gedetailleerde voorstellingen zijn uit het leven gegrepen en verraden de invloed van fotografie. Anderen waren duidelijk het product van een atelieromgeving, waar objecten en kleding uit verschillende periodes en plaatsen royaal als rekwisieten werden gemengd. Enkele van de meest populaire oriëntalistische genretaferelen verbeelden harems. Afgezien van hun impliciete erotiek, riepen haremscènes een gevoel van gecultiveerde schoonheid op waar veel westerlingen naar streefden. De smaak voor oriëntalisme manifesteerde zich verder in oosterse architectonische motieven, meubels, decoratieve kunst en textiel, die steeds meer in trek waren bij een Europese elite. 

Oriëntalistische schilders, die de verschillende etnische, religieuze en sociale groepen van het Midden-Oosten en Noord-Afrika nauwkeurig bestudeerden, richtten zich vaak op kleding. Etnografie (de studie van mensen en culturen) was populair in de tijd dat de wereld groter werd. Voor Europeanen was religie een van de belangrijkste verschillen tussen henzelf en de volkeren van het Midden-Oosten en Noord-Afrika en dat werd daarom vastgelegd ook al omdat religie bij ons juist minder aandacht kreeg door het secularisme.

In 1798 viel een Frans leger onder leiding van generaal Napoleon Bonaparte Egypte binnen en bezette het land tot 1801. De Europese aanwezigheid in Egypte trok westerse reizigers naar het Nabije en Midden-Oosten, van wie velen hun indrukken in verf of drukwerk vastlegden. Sommige van de eerste negentiende-eeuwse oriëntalistische schilderijen waren bedoeld als propaganda ter ondersteuning van het Franse imperialisme, waarbij het Oosten werd afgebeeld als een plaats van achterlijkheid, wetteloosheid of barbarij, verlicht en getemd door de Franse overheersing. Voorstanders van de romantische beweging, zoals Eugène Delacroix (1798–1863), pakten ook gretig thema's van geweld en wreedheid op in oosterse onderwerpen zoals in zijn Massacre at Chios (1824).

Delacroix - 1824 - Massacre at Chios

De kracht van oriëntalistische beelden bleef bestaan tot in de twintigste eeuw en gebruikt door Auguste Renoir, Henri Matisse, Paul Klee, Vasily Kandinsky en August Macke.