Wim Bosma (1902-1985) was een Nederlandse schilder, grafisch ontwerper, aquarellist en muurschilder. Hij voelde zich in de jaren 30 als zelfbekwaam, schilder sterk aangetrokken tot de 'wonderen' van de moderne techniek. Onderwerpen als spoorwegviaducten, treinen, boten en vliegmachines waren zeker tot 1945 en ook regelmatig zijn onderwerpen. Hij wordt ook wel industrieschilder genoemd met zijn constructief expressionistische stijl. Er is sprake van een gematigde kubisme van André Lhote met lijnen en kleurvlakken die de vlakheid van het doek uiterlijk. Ondanks dat hij autodidact was, kreeg hij wel wat les van de expressionist Piet van Wijngaerdt . Bosma had een atelier op de Stadhouderskade 100 te Amsterdam.

Zijn beroemdste werken dateren uit de jaren dertig en gevens en havens krachtige weer in de stijl van de Nieuwe Zakelijkheid. Vol flair deelde Bosma zijn onderwerp op in geometrische vlakken, horizontaal en verticaal. Van het onderwerp zelf zien we vaak zelfs veel wel als niet. Het bep erkte kleurgebruik doet meer grafisch dan schilderachtig aan. Zijn strakke zakelijke stijl doet weinig onder voor zijn Amerikaanse tijdgenoot Charles Sheeler.

Als liefhebber van Jazzmuziek ontwikkelde hij in de naoorlogse tijd een meer abstracte verbeelding geïnspireerd door Afrikaanse vrouwen en de Jazz-scene. Bosma was effectief communist en lid van de kunstenaarsvereniging De Onafhankelijken , tot deze vereniging zich in de Tweede Wereldoorlog aansloot bij de Nederlandsche Kultuurkamer. Zijn kunst is te zien in het Stedelijk, Centraal Museum en Museum More.