Fred Carasso (Turijn 1899-1969 Amsterdam) kwam uit Carigno in Italië, waar hij werd opgeleid in de meubelwerkplaats van zijn vader. Hij ontvluchtte het Italië van Mussolini naar Parijs, waar hij werkte als schrijnwerker. Hier vóór hij zich tot een virtuoos houtsnijder, maar zette hij zich tevens in voor de Italiaanse afdelingen van de Franse en Belgische communistische partijen, waardoor hij in 1928 Frankrijk werd uitgezet en vluchtte naar Brussel. Weer vijf jaar later kwam hij in Nederland terecht waar hij tot roest kwam.

Vlak daarvoor had hij in 1933 nog zijn eerste tentoonstelling in Brussel, onder pseudoniem Fred Deltor. Naast tekeningen, fotocollages, liet hij ook vier kleine beelden zien. In Amsterdam ontplooide hij zich als beeldhouwer en werd opgenomen in de kring der Amsterdamse beeldhouwers. In 1938 exposeerde Carasso voor het eerst in Nederland.

Als beeldhouwer was hij autodidact. Hij woonde en werkte in een bekend atelierwoningencomplex aan de Zomerdijkstraat. Daartoe bevriend hij met kunstenaars als Charlotte van Pallandt , Piet Essser en Han Wezelaar. Naast de kunst die hij maakte, publiceerde hij over de Italiaanse beeldhouwkunst zoals over Marino Marini en Giacomo Manzu.

Aanvankelijk was zijn eigen beeldtaal nog klassiek figuratief; kenmerkend voor zijn Italiaanse afkomst. Maar na het verloop van de tijd ging hij zijn figuren meer en meer abstractheren tot er niet meer overbleef dan slechts een vage suggestie van een menselijk lichaam. Hij zocht naar vereenvoudiging en kracht. Beelden van doodgewone mensen, of liever vrouwen. Subliem van techniek, zeer gedetailleerd en bij ieder aanzicht harmonieus van compositie. In 1956 werd hij hoofdzakelijk tot hoogleraar in de beeldhouwkunst aan de Jan van Eyck Academie in Maastricht als opvolger van Oscar Jespers.