De Belgische graveur, tekenaar en kunstschilder Félicien Rops (Namen 1833-1898 Essonne) komt uit een Naamse katholieke familie, maar zal een atypisch leven leiden al pendelend tussen zijn geboortestad, het kasteel van Thozée (op 30 km van Namen), Brussel en Parijs, waar hij carrière zal maken. Rops leefde in een tijd waarin de kerkelijke overtuigingen en dogma's door het opkomende rationalisme flink 'onder vuur lagen'. Op jonge leeftijd bezocht Rops een jezuïetenschool. Hij maakte al vroeg satirische prenten waarin hij de (in zijn ogen) hypocrisie van de kerk en ook de bourgeois façade aan de kaak stelde. Dit soort prenten publiceerde hij bijvoorbeeld in het blad Uylenspiegel, dat hij met geërfd geld in eigen beheer uitgaf toen hij in Brussel studeerde.
Félicien Rops was een uitzonderlijk graveur en tekenaar. De artiest gooit de conventies van zijn tijd overboord. Zijn mise-en-scènes zijn een en al tederheid, humor en brutaliteit en een feest voor het oog van de toeschouwer. Ook de titels van zijn creaties kan je nauwelijks onschuldig noemen.
Hij wist als geen ander in de negentiende eeuw het mysterie van de vrouw uit te beelden waarbij hij vrouwenlichamen modern weergeeft. Zijn werk is veelal satanistisch en licht pornografisch. De vrouwenfiguren, die verleiding en het kwaad personifiëren, zijn doorgaans gemodelleerd naar de Vlaamse meisjes waar Rops zo verzot op was. ‘Liever echte dames dan klassieke venus van Milo’. In een tijd dat erotiek en verleiding werden gewantrouwd en leidde tot schuldgevoelens wist Rops de gespannen man-vrouw relatie symbolisch te verbeelden.
Zijn kunst was zeer geliefd, onder andere bij beroemde schrijvers als Victor Hugo en Charles Baudelaire en Gustave Flaubert, wiens werk hij illustreert en de componisten Franz Liszt en Gabriel Fauré. Kunstenaars als Edouard Manet, Edgar Degas en Auguste Rodin waren bewonderaars van zijn werk. Door de populariteit was hij rond 1878 de bestbetaalde illustrator van Parijs. Hij illustreerde meerdere uitgaven, bijvoorbeeld: Les Épaves, een selectie uit Baudelaires Les Fleurs du mal. Hij koesterde zijn onbekendheid en wilde niet beroemd zijn bij de massa van zogenaamd nette en eerlijke mensen, waar hij van walgde.
