Statig, raadselachtig, koel, elegant en de wereld op een afstand, Carel Willink (1900-1983) is de grootmeester van het neorealisme. Vanaf zijn dertigste groeide zijn reputatie als weergaloos schilder. Tot 1927 schildert hij abstract om daarna realistisch te gaan schilderen. Niet zelden met monumentale zuilen, grote beelden en klassiek geïnspireerde omgevingen als achtergrond. De werken zijn bijna fotografisch gedetailleerd. Men noemt hem vaak een magisch realist. Zelf noemde hij zichzelf liever een fantastisch realist.
Zijn vader was naast autohandelaar ook amateurschilder en zette ook Carel aan om te gaan schilderen. Nadat hij tijdens zijn studie bouwkunde en medicijnen zijn draai niet kon vinden, is Carel Willink vertrokken naar Berlijn om kunstschilder te worden en te studeren aan de Internationale Vrije Academie. Hij was geraakt door het expressionisme van George Grosz. Door te experimenteren met schaduwen en klassieke elementen, ontwikkelde Carel Willink zijn eigen stijl. Geïnspireerd door de Italiaanse schilder Giorgio de Chirico, schilderde hij ook verlaten straten, pleinen en parken die Willinks eigen ‘handelsmerk’ werden. Hij bestudeerde Oude Meesters uit de 16e en 17e eeuw die hij bewonderde, zoals Holbein en Vermeer.
Carel Willink haalde de moderne tijd zijn eigen universum binnen met architectonische decors en onheilspellende luchtlandschappen. Niet zelden werd een vrouwelijk naakt of een portret in deze omgeving geplaatst alsof het er altijd is geweest en er toch niet past. Zijn kleurgebruik heeft vaak iets donkers ook om het contrast en de impact te vergroten. Ook combineerde hij verwoeste tempels en geruïneerde standbeelden met zebra’s die hij in Artis had gezien. Hij wilde uitblinken in precisie en perfectie wat blijkt uit de vele uitgewerkte details alsof het een foto is maar dan wel in een fantastische wereld.
Willink werd na de oorlog vaak beschouwd als een soort ziener omdat hij voor de oorlog zo veel dramatische gebeurtenissen van tevoren al had ‘vastgelegd’. Hij was een ‘geamuseerd pessimist’. Van een atoombom tot andere grote verwoestingen. Het leek alsof Willink erbij was voordat het was gebeurd. De essentie van zijn kunst had geen politieke of maatschappelijke boodschap: “De kern van mijn werk is een dodelijke verliefdheid op de realiteit”. Hij maakte vele portretten in opdracht maar wel in zijn eigen stijl, zoals van biermagnaat Freddy Heineken en koningin Juliana.
Museum More Ruurlo heeft veel van zijn werken verzameld en dat is een toertocht naar de Achterhoek al meer dan waard. De opstelling toont de ontwikkeling van een zoekende kunstenaar van een technisch perfect, elegant en raadselachtig oeuvre.
