Floris Henrik Verster van Wulverhorst (Leiden, 1861-1927) was een Nederlandse kunstschilder en een van de afgeleide kunstenaars van het fin-de-siècle in ons land. Hij schilderde vooral bloemstillevens, maar ook landschappen, landschappen en soms mensen. Hij is een van de meest ondergewaardeerde schilders van de (late) 'Haagse School' en een symbolist. In het begin schilderde hij voor de eeuwwisseling variabele landschapjes rond zijn geboortestad Leiden. Ook trok hij om te schilderen naar Bergen en Noorden. Later werden het stillevens waarbij de achtergrond net zo belangrijk als het hoofdmotief was.
Floris Verster was de oudste van de twee zonen. Verster senior, een bekende vogelkenner, werkte als administrateur bij het Rijksmuseum van Natuurlijke Historie in Leiden. In navolging van zijn vader ging hij dieren tekenen en werd hij zich bewust van sterfelijkheid en verval. In zijn latere werk bleef dit een belangrijk thema.
Vanaf zijn twaalfde jaar was Gerardus Johannes Bos zijn leraar tekenen en lithografie. In 1878-79 kreeg hij aan de Leidse academie Ars Aemula Naturae korte tijd les van George Breitner . Breitner, Isaac Israëls en Willem de Zwart waren vanaf 1880 zijn studiegenoten aan de Academie van Beeldende Kunsten in Den Haag. In 1882 betrokken Verster en Menso Kamerlingh Onnes samen een atelier. Hij dien diens zuster Jenny Kamerlingh Onnes, telg uit het geslacht Onnes, kennen. Ze verloofden zich in 1888 en moeilijkn in oktober 1892. Tot zijn weinige vrienden bekende kunstschilders: Thorn Prikker , Jan Toorop , Breitner, Théophile de Bock en dichter-schrijver Albert Verwey, een van de Tachtigers.
Omstreeks 1884, tijdens zijn verblijf in Brussel, had Verster de kunstenaarsgroep Les XX van Octave Maus leren kennen, waarvan James Ensor en Guillaume Vogels deel uitmaakten, en ook Jan Toorop met wie hij bevriende uitdrukking. Hij sloot zich aan bij hun avantgardistische stijl, met uitbundig kleurgebruik en een ruwe streek.
Tot ongeveer 1885 gevestigd Verster zich, zoals in de inleiding geschreven, op het Hollandse weidelandschap met boerderijen, schuurtjes, waterplassen en vaarten onder een grijze wolkenhemel, zoals hij dat aantrof rondom Leiden, in Noorden bij Nieuwkoop en Kortenhoef. Zijn stijl werd sterk geïnspireerd door die van de Haagse Schoolschilders. In 1885 maakte hij ook voor het eerst een stilleven van uien.
Vanaf 1888 begon hij grote bloemstillevens en weer landschappen te schilderen die hem bij de avant-garde succes bezorgde. Door de toepassing van uurwerk glasplaat, zilverpapier en spiegels gaf hij zijn schilderijen een licht en kleurig effect. Geschilderd in een ongekend verlies verftrant, zinderend en ogenschijnlijk grillig, is zijn werk in de tijd van het symbolisme een ware vernieuwing en leverde een belangrijke bijdrage aan deze vernieuwende kunststroming. Zijn enorme werken met spetterende kleuren en een onmiskenbare suggestie van mysterie en verval oogstten alom bewonderen. Ze waren contemplatief van de aarde en met een sterke symbolische lading. Hiermee sloot Verster zich aan bij de schilders die zich niet meer bezighoudt met de uiterlijke vormen van de natuur, maar deze weergaven als bezield door een innerlijke kracht. Het was Verster te doen met het idee en de associaties van lijn en kleur.
Via Verwey stond Verster in contact met de schilders onder de Tachtigers. Zij herkennen in zijn werk de "allerindividueelste expressie van de allerindividueelste emotie". Verster wilde zich niet door een beweging laten inlijven, en zijn werk is daarom ook te uiteenlopend, en had aandacht voor de achtergrond in het schilderij terwijl alledaagse voorwerpen als pannen, potten, gordijnen, dekens, damast, glaswerk of spiegels zelfs belangrijk waren als het hoofdmotief. In 1891 ontmoette hij 'geplukte hanen' op de Salon des XX in Brussel samen met Auguste Rodin, James Ensor, Paul Gauguin, Claude Monet en Vincent van Gogh.
Omstreeks 1892 sloeg Verster andere wegen in. Hij had het gevoel dat hij vastgelopen was, ook al had hij nog steeds veel succes. Hij onderscheidt zich tot een bekwaam graficus en bovendien ging hij in navolging van zijn vriend Jan Toorop over op pasteltekeningen. Zijn vrouw Jenny Kamerlingh Onnes schreef “Torop is voor hem de eenig nieuwe, de verst vooruitstrevende”.
Vanaf 1894 ging hij van pasteltekeningen over op waskrijt en maakte precisiewerk, waarbij de krijtlijntjes onzichtbaar werden. Bij deze ingewikkelde techniek kostte het hem maanden om één tekening te maken. In tien jaar tijd maakte hij ruim 25 tekeningen in deze trant. In 1900 begon weer hij ook weer met schilderen. Door de bemiddeling van Henk Bremmers kocht diverse rijke kunstverzamelaars, onder wie Helene Kröller-Müller, werk van hem aan. De belangrijkste werken van Floris Verster bevinden zich daarom in het Kröller-Müller Museum en in Museum De Lakenhal te Leiden waar zijn broer Cees nog conservator is geweest.
Voor tal van kunstenaars van de oudere generatie blijkt hij een bron van inspiratie. Uiteenlopende schilders als de expressionist Kees Verwey van de magisch realist Dick Ket verwerkte elk op eigen wijze elementen in hun werk die zij bij de oude Floris Verster ontdekt.
In zijn laatste periode stond Verster bekend als "de kluizenaar van Groenoord". Hij kwam bijna niet meer van zijn landgoed af. Tot overmaat van oprit werd zijn landgoed onteigent. Hij stierf mysterieus, door verdrinking, in zijn vijver.
